Kurumuş yaralarımın kabuklarını ve
kırılmış yüreğimin acılarını taşıyorum içimde
hiç bir yere çıkmayan sokaklarda
kaybolmuşluğumu yaşıyorum
ordan oraya savrulup atılmış yüreğimle
şu koskaca yalnızlıklar şehrinde
içimde hapsolduğum
kilitlerin anahtarı unutulmuş
kafesleri çoğaltıyorum
bir iki üç kilit yetmez
yüz beşyüz belki bin tane
şimdi cılız sokak lambalarının altında
hüzzan makamında çalan şarkıların eşliğinde
keşke aşk yerine yalnızlığı seçseydim diyorum
o zaman belki bir kere ölürdüm
oda vakti geldiğinde...
Yüksel ŞEKER
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder